... چون به سرزمین پهناور برسم و روزگار از من می‌پرسد من کیستم من مانند او ستمگری هستم که روزگاران را درهم می پیچم و باز به آنها مجال برآمدن می دهم من گذشتة دور را خلق می‌کنم از فتنه آرزوی زندگیی آسوده و برخوردار و من باز به خاکش می‌سپارم تا برای خود دیروزی نو بسازم فردای آن یخ بسته است خویشتن خویش پرسید من کیستم من مثل آن سرگردانی خیره شده به تاریکی هستم هیچ چیز به من آرامش نمی‌بخشد همچنان می‌پرسم و پاسخ همچنان سراب آن را خواهد پوشاند و من همچنان آن را نزدیک می‌شمارم و اگر به آن برسم آب می شود و پنهان و ناپیدا می‌گردد.